නැපෙන්තස් ඩිස්ටිලාටෝරියා ලෙස හඳුන්වන බාඳුරා ශාඛය කෘමීන් අල්ලා ගැනීමට සකස් වුවකි ශ්‍රී ලංකාවේ සිංහරාජ වනාන්තරය සහ සමනල කන්ද යන ස්ථාන වල පැතීරි ඇති බාඳුරා ශාකයේ ඇති මල් පැණි වල ඇති සුවදවත් බව නිසා කෘමීන් බාඳුරා පුෂ්පයට ආකර්ශනය වේ.සමහර බාඳුරා පුෂ්ප සෙ.මී.02 ත් සෙ.මී.50 ත් අතර දිගකින පිහිටා ඇත. මෙම මලට බාඳුරා යන නම ලැබී ඇත්තේ එහි ඇති ජෝගුවක (pitcher) හැඩැති කෘමි උගුල නිසාය. මෙම උගුල බොහෝ දෙනා "බඳුරා මල"ලෙස හැඳින්වූවද එය සැබැවින්ම මලක් නොවේ. බඳුරා මල සාමාන්‍ය මලක් ආකාරයට දිස්වේ.
කෘමීන් එම මලට ආකර්ශණය වී එය තුලට ගොස් බාඳුරා කෙණ්ඩියෙහි පතුලේ ඇති මල් පණි බී එන්නට සැරසෙන විට එහි බිත්ති ලිස්සන සුළු නිසා ආපසු එලියට එන්නට නොහැකිව සිරවේ. එවිට නැවතත් කෘමියා මලේ පතුලටම වැටී මරණයට පත්වේ. එවිට මෙම කෘමීන් ජීර්නය කර ශාකයට අවශ්‍ය පොෂ්‍ය පදාර්ථ ලබාගනී. මෙවැනි ශාක මාංශ භක්ෂක ශාක(CARNIVOROUS) ලෙසද හදුන්වනු ලැබේ.
කොළ පැහැති හෝ රතුපැහැති ශාක විශේෂ දෙකක් තෙත් කලාපයේ සිංහරාජය, කන්නෙළිය වැනි වැසි වනාන්තරයන්හි දී හමු‍වෙයි. රෝස පැහැති වූ විශේෂයක් මුතුරාජවෙල ප‍්‍රදේශයේ ඇත. බාඳුරා කෙණ්ඩියේ පියන විවර වීමට පෙර එහි ඇති ද්‍රාවණය කක්කල් කැස්සට ද වඳ බව නැති කිරීමටද ගනිතියි කියති.
ශ්‍රී ලංකාවට ආවේණික වූ බඳුරා ශාකය පිලිබඳව මුල්වරට විස්තරයක් ලියන ලද්දේ ඩෙන්මාර්ක් ජාතික වෛද්‍යවරයෙකුවූ තෝමල් බාතොලින් විසින් 1677දීය. ඔහු එය "මිරැන්ඩා හර්බා - අපූර්ව පැලෑටිය"ලෙස හඳුන්වයි. 1680දී ඕලන්ද ජාතික වෙළෙන්දෙකු හා ස්වභාවික විද්‍යා උද්යෝගියෙකුවූ ජේකොබ් බ්‍රෙයිනි මෙම ශාකය "බාඳුරා සින්ගලෙන්සියම්"ලෙස හඳුන්වාදී ඇත.
බාඳුරා ශාකයේ ස්වභාවික හැසිරීම මුල්වරට පැහැදිලිව විස්තරකරන ලද්දේ 1683දී ස්වීඩන ජාතික වෛද්‍යවරයෙකු හා ස්වභාවිකවිද්‍යාඥයෙකු වූ හර්මන් නික්ලස් ග්‍රිම් විසිනි. ඔහු එය "ප්ලාන්ටා මිරබිලිස් ඩිස්ටිලටොරියා - විශ්මිත ආසවන හැකියාවක් ඇති පැලෑටිය"ලෙස හඳුන්වන ලදී.
බාඳුරා ශාකය ශ්‍රී ලංකාවෙහි පමණක් දක්නට ලැබෙන මෙරටට ආවේණික ශාකයකි.
 |
| මෑතකදී අප විසින් සිංහරාජයේ සිදුකරන ලද සංචාරයකදී ගන්නා ලද බාඳුරා ශාකයක ඡායාරූප |